تحلیل رفتار سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران(1390 - 1368)

چکیده پایان نامه( شامل خلاصه، اهداف، روش های اجرا ونتایج به دست آمده): رفتار سیاست خارجی، بازتاب مفاهیم تئوریک حاکم بر فضای سیاسی کشور، کنش، واکنش و اندرکنش دولت ها و نهادهای غیر دولتی در هر کشور، ارزیابی ها و نگرش های رهبران سیاسی و در نهایت رابطه بازیگران در صحنه بین المللی می باشد. و یکی از مهم ترین موضوعات و مسائل روابط بین الملل به شمار می رود، زیرا بقاء و حیات دولت - ملت ها به آن مربوط است. رفتار سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران که برگرفته از عوامل ثابت و متغیری همچون، تاریخ ایران، دین اسلام و مذهب تشیع، گفتمان انقلاب اسلامی، جهان سوم گرایی و موقعیت ژئوپلتیک بوده، مبتنی بر منابع فردی، نقش گرایانه، حکومتی، ملی و خارجی بوده است. نهادهای متعددی اعم از رسمی و غیر رسمی بر کیفیت آن تاثیر گذار بوده و دوره ها و گفتمان های مختلف و متعددی را پشت سر گذاشته است. جهت گیری آن از همان ابتدا بر عدم تعهد بنا نهاده شد؛ هر چند در عمل بین رفتارهای تدافعی، تهاجمی، تعاملی و تقابلی در نوسان بوده است. اصول، مبانی و اهداف رفتار سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران، در ادوار مختلف بر شناساندن نظام جمهوری اسلامی ایران و کسب اعتبار و وجهه بین المللی، حفظ امنیت ملی، بقاء و صدور انقلاب، بازسازی اقتصادی از طریق تنش زدایی، همزیستی مسالمت آمیز و تنش زدایی بر اساس صلح گرایی مثبت، گفتگوی تمدنها و اعتماد سازی و به چالش کشیدن هنجارهای نظام بین المللی، محو رژیم اسرائیل و تلاش برای مدیریت نظام بین المللی تاکید داشته است. به نظر می رسد رفتار تصمیم گیران و بازیگران عرصه سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران می بایست بر درک درست و منطقی از شرایط داخلی و بین المللی و با تاکید بر حفظ منافع ملی باشد.این پژوهش که به روش کتابخانه ای و به شیوه تحلیلی – توصیفی و تاریخی انجام گرفته مبتنی بر تحلیل نوسانات رفتاری سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران بین سالهای1390 – 1368 بر اساس تئوریهای آرمانگرایی، واقعگرایی و سازه انگاری نکات کلیدی: رفتار، سیاست خارجی، جمهوری اسلامی، گفتمان، آرمانگرایی، واقعگرایی و سازه انگاری